Izabela Gmińska Blog - Rozwój osobisty, motywacja i inspiracja

Są osoby, które wierzą, że mają wpływ na swoje życie, że kreują swoją rzeczywistość poprzez dokonywane wybory, podejmowane działania. I są też takie osoby, które twierdzą, że życie im się przytrafia, że co ma być to i będzie, że nie są w stanie przewidzieć przyszłości, więc jedynie reagują na to, co już się wydarzy.

Gdy zapytasz ich, gdzie widzą siebie za 5 lat usłyszysz „nie wiem, nigdy się nad tym nie zastanawiałem, to za daleka przyszłość”. Kiedy miałam kilkanaście lat oglądałam w telewizji pewien program (którego nazwy nie zapamiętałam) i tam jeden z gości powiedział zdanie, które dało mi do myślenia: „człowiek, który nie wie czego chce, dostaje od życia ochłapy. Dostaje to, czego ktoś inny nie chciał”.

W mojej głowie pojawił się obraz stołu szwedzkiego. Ci, co przychodzą pierwsi wybierają na talerz to, na co mają ochotę, a ci którzy przychodzą dużo później, biorą to, co zostało.

I pamiętam, że w tamtej chwili postanowiłam, że ja nie chcę należeć do tych osób, które dostają to, czego ktoś inny nie wybrał.

Ja chciałam samodzielnie decydować po co sięgnę. Od tamtej pory zaczęłam bardzo dużo czytać o tym, co sprawia, że jeden osoby osiągają sukces i żyją na własnych warunkach, a inni stale niezadowoleni ledwie wiążą koniec z końcem.

Dziś podzielę się z Tobą swoimi wnioskami.

Zdjęcie: Nicolas Tissot

1. Przejmij odpowiedzialność

Niewiele jest książek z rozwoju osobistego, w których nie został poruszony temat odpowiedzialności. Jest to kluczowy punkt na drodze do świadomego kształtowania swojej rzeczywistości.
Nieważne skąd zaczynasz, jak trudny miałaś start w życiu.

Nieważne w jak beznadziejnym położeniu obecnie się znajdujesz, wciąż masz wybór.

Wciąż możesz postanowisz, że bez względu na wszystko, bez względu na dramatyczne okoliczności i doświadczenia przejmiesz odpowiedzialność za swoje życie - nie będziesz szukać usprawiedliwień, przestaniesz się tłumaczyć, porzucisz wymówki i stopniowo, krok po kroku zaczniesz zmieniać to, co Ci nie odpowiada.

W życiu zawsze masz wybór.

Możesz przyjąć rolę ofiary i do końca swoich dni nad sobą ubolewać albo postanowić, że się nie dasz, że zrobisz wszystko, by żyć na własnych warunkach, że udoskonalisz wszystkie te obszary, które dziś nie napawają Cię dumą.

2. Miej wizję swojego życia

Wiedz czego chcesz, dokąd zmierzasz. Co chcesz zrobić, mieć, doświadczyć zanim odejdziesz z tego świata? Czasami wydaje nam się, że nasz czas tu na Ziemi jest nieograniczony, że jeszcze ze wszystkim zdążymy.

Odkładamy nasze marzenia na potem – jak skończę studia, jak założę rodzinę, jak kupię mieszkanie, jak dzieci podrosną, jak przejdę na emeryturę. I tak spychamy nasze pragnienia na „kiedyś”. A co jeśli to kiedyś nigdy nie nadejdzie?

Dlatego stwórz swoją wizję życia prywatnego i zawodowego.

Poznaj swoje wartości i w oparciu o nie zdecyduj jak chcesz żyć. Stwórz swoją wizję.

Nie tę zaczerpniętą od rodziców, czy społeczeństwa, ale swoją własną.

Odpowiedz sobie na pytanie: jak ja chcę żyć?

3. Wyznacz cele, które pomogą Ci tę wizję zrealizować

Kiedy stworzysz już wizję idealnej przyszłości. Kiedy już sprecyzujesz jak ma wyglądać Twoje życie prywatne i zawodowe stwórz plan, który pomoże Ci tę wizję zrealizować.

Wyobraź sobie, że wizja, która powstała w Twoim umyśle jest punktem końcowym, jest zatem na samym końcu osi i przechodź powoli od tego momentu do chwili obecnej.

Co musiałeś pod drodze zrobić, by zrealizować swoją wizję?

Być może zmieniłeś miejsce zamieszkania, rozpoczęłaś studia podyplomowe, wyszłaś za mąż.

Pisz wszystko to, co pojawiło się w Twojej głowie. Następnie ułóż te punktu chronologicznie – co po kolei musi się zadziać, byś mogła żyć tak jak pragniesz.

Wyznacz cele, ustal termin ich realizacji.

Zapisz swoje cele:

długoterminowe (od 3 do 5 lat),
średnioterminowe (od 1 roku do 3 lat)
krótkoterminowe (od 3 miesięcy do 1 roku)
i bieżące (miesięczne, tygodniowe, dzienne).

Dzięki temu będziesz mogła obserwować, w którym miejscu jesteś, czy przybliżasz się do swojej głównej wizji (trzymasz się kursu), w jakim tempie, jak wiele jeszcze przed Tobą i jak dużo już dokonałaś.

4. Działaj odważnie i rozważnie

Zanim podejmiesz kluczową decyzję przygotuj się najlepiej jak umiesz, zbierz wszelkie możliwe informacje i zdecyduj, że dasz z siebie wszystko. To prawda, że nie masz żadnej gwarancji sukcesu. To prawda, że po drodze na pewno wystąpią trudności, nieprzewidziane okoliczności, jak również szanse i okazje.

Od Ciebie zależy, co wybierzesz.

W życiu napotkasz różne przeszkody, będą miejsce przeróżne wydarzenia, ale zawsze to, co ma największe znaczenie to jest Twoja odpowiedź. Liczy się Twoja reakcja, to co Ty z tym zrobisz.

Możesz przy pierwszym większym niepowodzeniu poddać się i stwierdzić, że to widocznie nie dla Ciebie, a możesz zdecydować, że będziesz działać dalej.

Bój się i rób. Podejmij ryzyko, bo tylko w ten sposób będziesz mogła zrealizować swoje cele.

Więcej przeczytasz: 5 kroków, które ułatwią Ci podejmowanie decyzji

5. Rozwijaj się

Każdego dnia bądź lepsza od siebie z wczoraj. Nigdy nie porównuj swoich wyników do innych, bo zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie lepszy i zawsze znajdzie się ktoś gorszy. Nie wiesz z jakiego pułapu ten ktoś zaczyna i jak wiele lub niewiele jego obecne położenie go kosztuje. Zamiast tego rób swoje. Ścigaj się ze sobą.

Porównuj swoje wyniki – sprzed roku, sprzed pól roku, sprzed miesiąca, sprzed tygodnia, sprzed wczoraj. Obserwuj w jakim tempie się poruszasz. Być może można je jeszcze zwiększyć, być może nie dajesz z siebie wszystkiego. Dlatego patrz na siebie analizuj swoją drogę i doceniaj wszelkie postępy.

Szukaj osób, od których możesz się uczyć.

Poszerzaj swoją wiedzę z tych dziedzin, które są kluczowe dla Twojego celu. Szukaj ludzi, którzy będą Cię inspirowali i motywowali do zmiany, pamiętając, że najtrudniejsza część do wykonania jest po Twojej stronie – a jest nią działanie. Bez tego nic się nie zmieni.

Jeśli czujesz, że doszłaś lub doszedłeś do takiego punktu w swoim życiu, w którym potrzebujesz dokonać zmiany,
czy to w sferze zawodowej, czy prywatnej,

zacząć żyć wreszcie w zgodzie z sobą, a nie pod dyktando innych,

to już dziś zapisz się na listę osób zainteresowanych:

kursem online

"ZBUDUJ SIEBIE NA NOWO,

czyli pewność siebie w praktyce"

kliknij >> Jestem zainteresowana/y kursem

Dla kogo jest tej kurs?

Dla kobiet i mężczyzn.

Jeśli odnajdujesz siebie, w którymś z poniższych opisów, to ten kurs jest stworzony z myślą o Tobie:

1. Masz wrażenie, że żyjesz tylko po to, by spełniać oczekiwania wszystkich wokół, stale słyszysz, co masz zrobić,
jak żyć, jak wychowywać dzieci, gdzie pracować
i już nawet nie wiesz, co tak naprawdę dla Ciebie jest ważne, w czym to Ty jesteś świetna
albo nawet jeśli wiesz, to nie potrafisz komunikować się asertywnie i przez to w dalszym ciągu żyjesz pod ich dyktando,

2. Masz za sobą bolesne rozstanie, po którym straciłaś/eś pewność siebie i wiarę w miłość. Czujesz się skrzywdzona, samotna, porzucona i niechciana.
Może nawet czujesz się gorsza i niewiele warta,

3. Znasz swój cel, nawet bardzo Ci na nim zależy,(np. założenie swojego biznesu), ale nie działasz, bo boisz się, że jeszcze nie jesteś ekspertem, że jeszcze nie jesteś gotowa/y, w Twojej głowie stale pojawiają się myśli "a, co jeśli nie wyjdzie lub spotkam się z krytyką innych?"
I czekasz zamiast spełniać swoje marzenia.

Dzięki udziale w kursie online "Zbuduj siebie na nowo":

- spojrzysz na swoje życie z lotu ptaka,

Przyjrzysz się bliżej sobie, swoim przekonaniom, mocnym stronom, wartościom, swoim sukcesom. Nauczysz się czerpać siłę ze swoich doświadczeń.

Stworzysz swoje zasady postępowania, byś dużo łatwiej podejmowała ważne decyzji i by przede wszystkim były one spójne z Tobą.

Być może odkryjesz nawet pomysł na dalszy rozwój swojej kariery lub zdecydujesz się założyć własny biznes.

- dowiesz się jak skutecznie radzić sobie z głosem wewnętrznego krytyka i krytyką innych, często bliskich i ważnych dla Ciebie osób,

- nauczysz się asertywnie komunikować, by Twoje zdanie, potrzeby, opinie wreszcie stały się tak samo ważne, jak potrzeby i zdanie innych osób.

W tym kursie zdradzę Ci jak za pomocą prostych narzędzi krok po kroku

zbudować autentyczną pewność siebie i żyć na własnych zasadach!

Zapisu na listę osób zainteresowanych kursem możesz dokonać tutaj>>>

ZBUDUJ SIEBIE NA NOWO

Dzięki temu będziesz na bieżąco i w pierwszej kolejności dowiesz się kiedy rusza przedsprzedaż.

Będzie trwała ona tylko 2 dni. ;)

Pewnie doskonale wiesz, że dzieci początkowo uczą się głównie poprzez obserwację. Patrzą na dorosłych, na osoby z którymi stale przebywają, na rodziców, dziadków, a później także na inne dzieci w przedszkolu i szkole i biorą z nich przykład.

Dlatego żeby nauczyć dziecko asertywności to najpierw samemu warto tę umiejętność nabyć i w taki sposób komunikować się z innymi oraz z tym dzieckiem. Bo jeśli mówimy dziecku, że warto dbać o zdrowie, a sami jemy byle co, a z aktywnością fizyczną mamy do czynienia jedynie podczas oglądania kanału sportowego w telewizji to nie dziwmy się potem, że nasze dziecko też nie chce chodzić na żadne zajęcia sportowe i woli jeść fast food.

Zdjęcie: Michael Podger

Dzieci patrzą, obserwują, a potem naśladują. Dlatego nie tylko MÓW, ale przede wszystkim RÓB.

Warto zatem zastanowić się, co chcemy temu dziecku przekazać, czego chcemy je nauczyć. Pamiętając przy tym, że jest to odrębny człowiek, ze swoimi talentami, potrzebami, że nie urodził się on jedynie po to, by spełniać nasze oczekiwania czy realizować nasze niespełnione marzenia. Warto tez pamiętać o tym, że każde dziecko jest inne, i to, że Krzyś chętnie się dzieli swoimi zabawkami i nie wymusza kupna nowych rzeczy płaczem, nie oznacza, że Kasia również taka będzie.

Dlatego to my musimy pamiętać, o tym, że dziecko ma prawo wyboru, ma prawo do własnego zdania, do mówienia o swoich potrzebach, uczuciach, do mówienia „nie” i warto, by o tym wiedziało.

Warto rozmawiać z nim o swoich uczuciach i pytać go o jego. Kiedy płacze to nie mów, że natychmiast ma przestać, kiedy się przewróci to nie mów, że nic się nie stało, nie lekceważ jego uczuć, bo potem może dojść do tego, że w późniejszym wieku nie będzie sobie pozwalać na okazywanie „słabości”.

Nie mów mu, że tak „nie wypada”, bo to żaden argument. Traktuj go poważnie. Tłumacz na tyle, na ile jest w stanie zrozumieć. Wiadomo, że inaczej będziemy mówić do czterolatka a inaczej do 10 latka, ale tłumacz mu na tyle, na ile jest w stanie zrozumieć.

Warto też pytać go o jego zdanie, w pewnych kwestiach pozwolić, by decyzja należała do niego, by nauczyło się przejmować inicjatywę. Pozwól mu zdecydować co chce ubrać do przedszkola, jaką zabawkę chce dostać. Tak żeby wiedziało, że ma wybór. Zachęcaj go do tego, by próbowało nowych rzeczy.

Chwal go, doceniaj i naucz tego, by samo ceniło siebie. Pytaj „co ci się dzisiaj podobało” - tak żeby zaczęło się skupiać na swoich uczuciach i żeby nauczyło się otwarcie o tym mówić.

Jednocześnie nie miej wygórowanych oczekiwań, nie przeceniaj jego możliwości.

Warto też nauczyć go, że ma prawo odmawiać, ma prawo się na coś nie zgadzać, ale jednocześnie wytłumaczyć, że inni ludzie, inne dzieci też mają prawo do tego, by się na coś nie zgodzić.

I, że to wcale nie oznacza, że są źli lub że ciebie nie lubią.

Tłumacz mu, rozmawiaj z nim o różnych sytuacjach i zachowaniach. Jeśli nie chce dać komuś swojej zabawki to powiedź mu, że ma takie prawo, a nie zabieraj na siłę bo co sobie „inni rodzice o twoim dziecku pomyślą”. czasami tak bardzo sami przejmujemy się opinią innych, że nie zważamy na dobro swoich dzieci. Zachęcaj go do dzielenia się z innymi, ale nie zmuszaj do tego.

Rozmawiaj z nim i omawiaj trudne sytuacje. Pytaj czego się nauczyło.

Ja do dzisiaj pamiętam jak mając 4 lata pokolorowałam w przedszkolu psa na niebiesko. Mało tego ten pies, jak i wszystkie inne psy dzieci z mojej grupy był przywieszony do korkowej tablicy w przedszkolnym korytarzu. I kiedy moja mama mnie odebrała to poszłyśmy obejrzeć rysunki. I w moim przypadku nie chodziło o to czy nie wyszłam za linię kolorując, ale o to, że tylko mój pies miał taki kolor. Wszystkie inne były brązowe lub czarne.

I do dziś pamiętam, że gdy to zobaczyłam chciałam go odpiąć z tej tablicy, bo był inny niż wszystkie. Po czym dowiedziałam się od mojej mamy, że nie możemy go odpiąć musi tak zostać. Czułam ogromny wstyd, a wystarczyło powiedzieć, że inny nie zawsze oznacza gorszy.

Nie było powiedziane, że ma to być realny pies, z realnego podwórka, a dobrze wszyscy wiemy, że w bajkach zwierzęta mają różne kolory.

Dlatego tak wiele zależy od podejścia dorosłego, od tego jak on zareaguje na nasze może błędy, może porażki. Co wtedy powie? Czy coś, co nas zbuduje, czy coś co dam jeszcze bardziej dokopie.

Bo dziecko czasami samo już czuje i wie, że zrobiło coś nie tak i warto je wtedy wysłuchać zamiast od razu pouczać. Porozmawiać z nim w miłej atmosferze, na spokojnie. Nie w gniewie, nie wtedy gdy ono coś płaczem lub krzykiem wymusza, ale na spokojnie starać się z nim to przeanalizować chwilę później, gdy już się uspokoi. Najlepiej w cztery oczy.

Pamiętajmy, że to jest człowiek, mały ale jednak człowiek, który widzi świat trochę inaczej niż my.

A naszym zadanie jest żyć z nim i sobą dawać jak najlepszy przykład.

To kilka wskazówek, które warto przemyśleć, by jeszcze lepiej komunikować się z tą dużo młodszą od siebie istotą.

Masz prawo do tego, by dobrze myśleć i mówić o sobie, by dbać o siebie i by być sobą. Masz prawo do tego, by wyrażać swoje myśli, emocje i pragnienia jeśli nie masz przy tym intencji, by ranić innych. Masz też prawo mieć swoje własne zdanie.

Rozpoznawanie i stawianie swoich granic jest niezbędne jeśli chcemy zdrowo funkcjonować w społeczeństwie. To dzięki nim jesteśmy w stanie oddzielić swoje potrzeby, emocje i myśli od potrzeb, emocji i myśli innych ludzi. To dzięki nim nasze relacje staną się dużo głębsze bo już nie będziemy udawać, po ciuchu cierpiąc samemu.

Bo będziemy wiedzieli, że jesteśmy tak samo ważni jak inni ludzie – i nie ważniejsi, nie najważniejsi, ale tak samo ważni. To dzięki nim inni ludzie będą wiedzieli gdzie jest furtka do nas – na co pozwalamy, a na co się nie zgadzamy. Dzięki temu, że nasza komunikacja stanie się bardziej otwarta i bezpośrednia nie będziemy kazali się innym domyślać jakie są nasze oczekiwania, pragnienia, myśli. Po prostu im to powiemy.

I takie granice stawiamy w kontakcie z najbliższymi: czyli członkami rodziny, partnerem, dziećmi, przyjaciółmi, oraz z zupełnie obcymi nam osobami.

Zdjęcie: Dave Robinson

I by żyć w zgodzie z sobą to warto w pierwszej kolejności stworzyć udaną relację z samym sobą, poznać siebie, poznać swoje wartości, mieć swoje zasady.

Poznaj swoje wartości >>> Moje wartości

Warto nazwać swoje granice – co jest dla nas w porządku, a na co się nie zgadzamy. Jakie sfery naszego życia chcemy zachować dla siebie, dla najbliższych, a jakimi chcemy dzielić się z innymi.

W przeciwnym razie ciężko nam będzie dbać o nasze granice, bo sami nie będziemy wiedzieli gdzie one przebiegają.

I wtedy dużo częściej będziemy zachowywać się manipulacyjnie zamiast asertywnie. Bo w zależności od ryzyka konfrontacji – raz będziemy ulegli, innym razem agresywni.

Wybierając to, co bardziej się nam w danej chwili opłaca. I w tej samej sytuacji będziemy w stanie w stosunku do naszej koleżanki zachować się np. agresywnie, a do naszego szefa ulegle.

Dlatego warto znać swoje wartości, mieć swój kodeks postępowania, swoje główne zasady i trzymać się ich bez względu na to kto jest po drugiej stronie.

Warto też pamiętać o tym, że inni ludzie też mają swoje granice, które wcale nie musza przebiegać w tych samych punktach co nasze. Więc jeśli chcemy poznać ich granice to warto o nie pytać, rozmawiać na ten temat, np. „czy to jest w porządku, gdy ja…?”

I co ważne nasze granice mogą ulegać wraz z biegiem czasu pewnym zmianom. To, co dziś jest dla nas nie do przyjęcia za jakiś czas może być już przez nas dopuszczalne – warto więc raz na jakiś czas przyjrzeć się sobie bacznie, na nowo ustalić swoje wartości, zasady, tak by były one wciąż spójne z nami.

Swoje granice, jak również wyrażanie swoich emocji najłatwiej można przekazać poprzez użycie prostej formuły:

Ja czuję…. Kiedy Ty…. I oczekuję lub proszę Cię…

I rozpatrzmy taki przykład: Klient/szef/współpracownik pyta Cię o Twoje prywatne sprawy, a Ty nie chcesz o tym rozmawiać. Co wówczas możesz odpowiedzieć i by było to asertywne?

Możesz powiedzieć np. czuję się niezręcznie kiedy pytasz mnie o moje życie prywatne, oczekuję że skupimy się na kwestiach zawodowych.

Nie mówimy „jak śmiesz o to pytać?” albo „co cię to obchodzi?” Nie szukamy jakiś pokrętnych odpowiedzi na zasadzie „co tu powiedzieć, żeby w sumie nic nie odpowiedzieć” , tylko odwołujemy się do siebie, swoich uczuć. Nie atakujemy innej osoby, pozwalamy jej wyjść z twarzą, a jednocześnie zachowujemy się w sposób zgodny z nami.

Warto zatem poszukać jakie w ogóle emocje mogą nam towarzyszyć, zrobić sobie taką listę. Bo na co dzień pewnie skupiamy się na 3 może 5 głównych i nawet nie zdajemy sobie sprawy jak duży jest wachlarz emocji zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych.

Bo pamiętajmy o tym, że asertywnie możemy wyrażać nie tylko negatywne emocje, ale również pozytywne uczucia jak np. lubię z tobą rozmawiać, podoba mi się Twój styl ubioru, zależy mi na tobie, ufam Ci, chciałabym Ci podziękować.